Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Duo Reges: constructio interrete. Paria sunt igitur. Quod si ita est, sequitur id ipsum, quod te velle video, omnes semper beatos esse sapientes.
Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur.
Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.
Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Tamen a proposito, inquam, aberramus.
Primum divisit ineleganter;
Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Cur, nisi quod turpis oratio est? Age sane, inquam. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Oratio me istius philosophi non offendit; In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum.
Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?
Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Nulla erit controversia. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.
Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.
Venit ad extremum; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Collatio igitur ista te nihil iuvat.
Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Refert tamen, quo modo. Maximus dolor, inquit, brevis est. Bork
Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Sint modo partes vitae beatae. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;
Gerendus est mos, modo recte sentiat.
Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio.